16 mei 2015, Berck - Cayeux-sur-Mer, 79 km.

Beginnend als een erg rustige dag werd het toch weer een dag met allerlei gebeurtenissen. De dag begon helemaal grijs, lange broek aan en regenjas over het fietsjasje tegen de wind en de kou. Toch was het fietsen de eerste 20 km geen enkel probleem. Het was vlak en de wind hielp mee.
Daarna veranderde er veel. De omgeving werd nog grijzer, zo grijs heb ik grijs nooit gezien. De wolken zaten op de grond en het begon te regenen. Bovendien maakte de weg een draai, zodat we de wind tegen kregen. Geen geintje, maar het moest, dus hard doortrappen. De blik in het grijs en het verstand op nul. [Nou hoor sommigen zeggen: “Dat moet voor jullie toch geen probleem zijn”] We denken, dat ook de mensen uit deze streek wel eens of vaker een hekel aan de zeewind krijgen , want er is tussen de zee en de fietsweg vaak dichte begroeiing geplant, zoals lage boompjes, struiken of bamboe. Dit scheelt enorm.
Voor Cayeux hebben we een afzwaai naar Le Houlder gemaakt. Een landpunt die ver in zee steekt, met daar om heen zeer uitgebreide natte stranden. Groepen mensen onder leiding van een gids maakten een soort waddentocht. Vandaar fietsten we via en duinenfietspad, 7 km. naar Cayeux-sur-Mer, soms langs echt hoge duinen, soms zag je het water, strak tegen de wind in. Via het Office de Tourisme hoorden we dat alle hotels “complet” waren, er was nog een BenB-plek, bij de familie Cretin en daar zijn we nu in een grote kamer met elk een 1.20 m bed
Het stadje Cayeux straalt geen weelde uit. Wel ziet de boulevard en de aansluitende strandstrook er erg verzorgd uit. Waar in andere plaatsen het zand ligt tot aan de strandmuur ligt er hier een dikke laag grof grint. Hier dus geen zandverstuivingen bij sterke wind. Tussen het grint mooie paden van terrassenhout en verharding. Zeer netjes. Aan de zeekant een heel breed zandstrand. Bij eb trekt het zeewater zich heel ver terug. Maar men waarschuwt voor snel opkomende vloed.
Bij terugkomst van een stevige wandeling over de boulevard en het keienstrand lag mijn fiets op de grond en was het ventiel van mijn achterband eraf getrapt. Daar sta je dan. “Dat moeten we hier ter plekke oplossen.”, zei de techneut onder ons. Er werd een beschut plekje opgezocht, want het waaide weer hard. Ik had natuurlijk wel een reserve binnenband bij me, maar het ventiel was te dik. Gelukkig had Ben een goede bij zich. We weten natuurlijk allemaal, familie, vrienden en kennissen, dat hij erg handig is, maar zo handig….In een mum, geen twee mummen was de schade hersteld. En zelfs de versnellingschakeling functioneert probleemloos (ter verduidelijking: dit moet gelezen en begrepen worden binnen het kader van de technische vaardigheden van Theo). Van zo’n fietsmaat heb je niet alleen last.