27 mei 2015, Cherbourg - Carentan, 80.2 km

Uit informatie van internet en Office du Tourisme en het lezen van beschikbare kaarten, bleef er maar een conclusie over nl. dat Cherbourg uitkomen een hele klus zou zijn, omdat de stad met zijn grote haven natuurlijk op zeeniveau ligt en omgeven is van stevige heuvels, waarbij bij het verlaten van de stad op korte afstand een behoorlijke hoogte overbrugd moet worden. Nog drie keer daarna hetzelfde beeld. Van zeeniveau naar de heuvelvlakte, na Martinvast, Rauville en Briquebec. Hier waren we aan de koffie toe en we werden aangesproken door twee Engelse mannen en twee vrouwen en even later door een man en een vrouw met drie kinderen en oma. Zij waren erg benieuwd naar waar wij vandaan kwamen en waar we dan wel naartoe gingen. Geanimeerde gesprekken met bewondering en aan het eind de meest goede wensen. Na de laatste klim, we drinken na zo’n vijf of meer procent klim wat, zei ik: “Volgens de juffrouw van het Office du Tourisme zou het na Briquebec vlak worden”. “Ja, ze zei ook, dat er dan een Voie Verte [een groene weg] zou zijn, aangelegd op het traject van een opgeheven spoorlijn”. Extra aandachtig keek Ben nog eens om zich heen, terwijl ik de zijkant van een in het struikgewas verscholen bushaltehokje had opgezocht, en hij zag tot zijn verbazing een smal wit bord met daarop in het groen een fietser en Voie Verte 0,5 km”. Puur toeval. Na een halve kilometer zaten we op een prachtig vlak fietspad met een maximale daling en stijging van één tot anderhalf procent. En we dachten, dat die 8 km. lang zou zijn tot St. Sauveur Le Viscomte. Daar aangekomen werd de kaart nog eens goed bestudeerd en zagen we weer puur toevallig, dat de Voie Verte”. gewoon door liep tot onze plaats van bestemming: Carentan. In plaats van heuvelland werd het 45 km. vlak fietspad.
Het pad was niet geplaveid maar meestal goed vlak, hard met een dun roodachtig zandlaagje. Prima te fietsen. Aan beide kanten stond een dichte begroeiing, die zelfs over grote afstanden voor een groene tunnel zorgde. We hadden geen last meer van heuvels en wind en geen vrachtwagens, auto’s, motoren, fietsers en voetgangers. Zo hier en daar stond er een huisje, dat waarschijnlijk het huisje van een vroegere spoorwegovergangswachter is geweest Pas na minstens 10 km. zagen we twee kinderen met een schoolrugzak op, die op weg waren naar huis. Door de dichte begroeiing was er wel weinig uitzicht naar links en rechts
De zwaar ingeschatte route werd een zeer bijzondere route. Geheid zo’n gebeurtenis, die je nooit weer vergeet. Om goed drie uur ’s middags waren we al in Carentan. Een stad, die niet veel te bieden heeft, maar wel een goed hotel en in de stad hebben we lekker gegeten. Nu is het Feierabend.