31 mei 2015, Pontorson - St. Malo, 51,8 km.

Vanmorgen was het grijs en het regende. We kwamen aan in St. Malo en het was grijs en het regende en onderweg was het grijs en het regende vaak. Och ja, zo’n dag hebben we tijdens elke lange tocht wel gehad. Ook tijdens een regendag moet er onderweg koffie gedronken worden en dat op zondagmorgen. Toch was er in Dol de Bretagne [dit geeft aan, dat we Normandië hebben verlaten] al heel wat te doen. We zijn niet wezen kijken op de rommelmarkt en we weten niet waarom zoveel mensen met bloemen liepen. Misschien een verlate moederdag. Wel was men op een overdekt terras al druk bezig met ontbijten [4 Engelsen] en koffie drinken. Daarbij hebben wij ons aangesloten.
Rond half één zagen wij in Les Portes Rouges een abri en aangezien het weer onbestendig was is dit een ideale plek om te lunchen. Dat doen we vaker, ook om beschut te zijn tegen koude of harde wind of felle zon, [wat is dat ook al weer].
Tegenover de abri stonden vier huisjes. In het huisje rechts waste een man op de eerste verdieping uitvoerig het enige raam. Hij riep al wat tegen ons. Bij het huisje links stond een man een poosje naar ons te kijken. Ook hoorden we daar een schelle vrouwenstem. Man 1 ging naar man 2. Na enige tijd kwam man 2 naar ons toe en begon al op enige afstand in het Frans te ratelen. We maakten hem duidelijk, dat we uit Nederland kwamen en dat ons Frans niet ratelbestendig is. Hij nodigde ons uit voor een pastis [een nationale sterke drank]. We maakten hem duidelijk, dat we dat niet wilden, maar dat we wel koffie wilden. Hiervoor werden we uitgenodigd. Eerst liet hij ons in de schuur zijn meer dan dertig jaar oude renfiets zien, een mooie antieke kleerkist en een aantal metalenplaten, waarvan we niet snapten wat het zouden moeten kunnen zijn. Bij alles gaf hij de prijs aan. Toen naar de koffie. In huis twee honden en een kat en allerlei poppen op de bank, op een schap en op een stoel. Maar ook een schap vol met bokalen, wel vijftig, en drie schappen het wel honderd aanstekers in de meest uiteenlopende vormen, van een kanon, een handgranaat, een helikopter, maar ook een lippenstift. Je kunt zo gek niet denken of hij had er wel een. Ook hier gaf hij aan, dat de waarde wel 3000 euro was. Hij had ze op rommelmarkten bij mekaar gekocht. Tussen de verhalen van man 2 vertelde man 1 ook wel wat en stelde ook vragen, die we meestal wel snapten en ook beantwoorden konden. De dame in ons gezelschap liet zich vaak horen, praatte overal doorheen, keek ons niet aan en toen het over de pastis ging vertelde ze min of meer trots, dat man 2 wel een fles per dag op kon. Na een goed half uur hadden we de koffie op en vonden we , dat we met goed fatsoen, na uitvoerig bedankt te hebben, wel konden gaan. Opvallend bij alle drie was, dat er van de voortanden wat ontbraken. Het waren ongetwijfeld goede mensen. Een van de vele opmerkelijke contacten onderweg.
In droog en nat weer doorgefietst naar St. Malo. Een deftige plaats in Bretagne aan de kust. Het Office du Tourisme is op zondag tot half drie gesloten en omdat we al een Kyriad-hotel hadden gezien zijn we daar zelf gaan informeren en boeken. Het hotel ligt met de achterkant aan de boulevard. De huizen en de gebouwen, die hieraan liggen zien er vaak prachtig uit. De grote gebouwen worden gebruikt voor hotels, door bedrijven en verzekeringsmaatschappijen en een groot casino. Voor de kust liggen diverse rotseilanden, alleen wat kleiner dan Mont St. Michel en onbebouwd, wel een met een vesting uit de 17de eeuw erop. De oude stad met een groot fort is geheel ommuurd. De muur is bijna geheel begaanbaar en soms 3, maar ook 6 meter breed. Al wandelend heb je een goed zicht op de havens en de zee. Beneden heel veel smalle straatjes, die met hun negotie gericht zijn op veel toeristen. De gebouwen in de oude stad zijn grauw. Opvallend zijn de schoorstenen, die soms de breedte van het gebouw hebben en waarin, gezien de vele pijpen erop, veel rookkanalen lopen.
Vandaag was er echt harde wind aan de kust. Maar weinig kite-surfers durfden hun kunsten te vertonen. Zo hier en daar waren de golven over de meter hoge kademuur geslagen.
Het grote verschil tussen modern- en oud-St.Malo maakt het een bijzondere stad.